روی یک عنصر ضروری در پرورش مرغ گوشتی

روی یک عنصر معدنی ضروری است که  در بسیاری از فرآیندهای بیوشیمیایی نقش دارد و با بسیاری از نقایص و معایب فیزیولوژیکی شامل افت وزن، کاهش رشد و اختلالات عصبی و سیستم ایمنی در ارتباط است. بعلاوه، عنصر روی یک  فاکتور اساسی در بیان ژن‌های پروتئین‌های مسئول برای رشد و نمو، نگهداری و استحکام دیواره سلولی، تجزیه رادیکال‌های آزاد و حفاظت در برابر پراکسیداسیون لیپیدها می‌باشد.

کمبود روی و تأثیر آن در سلامت مرغ گوشتی

کمبود عنصر ((روی)) بر روی ایمنی ذاتی و اکتسابی سلول‌ها در سطح تکثیر و بلوغ سلولی، تاثیر می‌گذارد. کمبود حاد روی باعث صدمه زدن به ایمنی ذاتی در طی کاهش کشش شیمیایی و فاگوسیت کردن سلول‌های تک هسته‌ای می‌شود و اثرات منفی بر ایمنی اکتسابی می‌شود که باعث تحلیل تیموس با لنفوپنی (lymphopenia) وابسته به سلول‌های T می‌گردد. مخصوصا کمبود مزمن روی، در نتیجه افزایش معنی دار تولید سیتوکین‌های پیش التهابی رخ می‌دهد که آغازگر بیماری‌های خود ایمنی می‌باشد.

کمبود روی باعث تغییرات پاتولوژیکی، کاهش رشد، کاهش ایمنی، تقویت تولید رادیکال‌های آزاد که باعث صدمات اکسیداتیو در حیوانات می‌شود.

بررسی عملکرد عنصر روی در سلامت طیور

بهبود سیستم ایمنی

مصرف مقادیر کافی روی و جذب آن برای بیشتر عملکردهای بیولوژیکی مانند رشد، تولید مثل، کیفیت گوشت و حساسیت ایمنی در برابر چالش‌های پاتوژنی، ضروری است. روی برای عملکرد مناسب هتروفیل‌ها، فاگوسیت‌های تک هسته‌ای و لنفوسیت‌های T حائز اهمیت است.

اهمیت روی هنگام بروز سالمونلا

در طیور، طی آلودگی و عفونت با سالمونلا میزان غلظت روی در پلاسما و سرم کاهش می‌یابد. به این دلیل که وقتی ظرفیت جذب روده، به دلیل عفونت روده‌ای مانند کوکسیدیوزیس و آنتریت نکروتیک از بین می‌رود، نیاز به منبع قابل دسترس روی بیشتر می‌شود. منابع آلی روی عموما به کمپلکس‌های خاصی از اسیدهای آمینه یا ترکیبات پروتئین‌دار ملحق می‌شوند.

بهبود بافت روده و عملکرد آنزیم‌های گوارشی

روی یک ماده میکرو معدنی ضروری برای رشد است که رشد و توسعه روده را تحت تأثیر قرار داده و در طی بیماری‌های روده‌ای یا بعد از بهبودی آنها وظیفه بازسازی و احیا بافت روده را ایفا می‌کند.

مصرف روی باعث تقویت عملکرد حیوان شامل افزایش فعالیت آنزیم‌های گوارشی و بهبود مورفولوژی روده می‌شود.

فواید روی برای مقابله با استرس گرمایی

افزودن روی به جیره به عنوان مواد معدنی کمیاب، به دلیل دخالت در سیستم دفاعی بدن در برابر آنتی اکسیدان می‌باشد. روی به سنتز متالوتیونین (سیستئین غنی از پروتئین) کمک می‌کند که وظیفه آن کمک به گرفتن رادیکال‌های آزاد تولید شده در طی استرس گرمایی است.

نیاز به روی با افزایش دمای محیط، افزایش می یابد. شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه در شرایط استرس گرمایی، افزایش روی باعث افزایش مصرف خوراک، افزایش وزن بدن و بهبود ضریب تبدیل می شود.

روی دارای یک حالت بهبود دهنده در اندامهای داخلی مانند قلب، کبد، سنگدان، طحال و بورس فابریسیوس در شرایط استرس گرمایی است. ترکیب روی و پروبیوتیک‌ها، باعث افزایش کارایی پروبیوتیک‌ها و در نتیجه باعث افزایش سلامتی روده می‌شود. این فرضیه وجود دارد که مکمل‌سازی جیره با روی و پروبیوتیک‌ها، پارامترهای رشد و ایمنی را در برابر استرس گرمایی را بهبود می‌بخشد.

نقش روی در متابولیک پروتئین‌ها

روی نقش مهمی در فرآیند متابولیک پروتئین و کربوهیدرات داشته و نقش مهمی در رشد و تولید مثل دارد. نقش روی به عنوان یک آنتی اکسیدان و ضد استرس گرمایی و یک عامل ضد باکتریایی توسعه می‌یابد. دمای زیاد محیط باعث کاهش عملکرد و سیستم ایمنی پرندگان می‌شود. روی یک عامل اساسی و اصلی مورد نیاز برای ساختار و عملکرد بیش از 300 نوع آنزیم مربوط به متابولیسم پروتئین‌هاست است.

انواع اشکال روی برای مصرف طیور

استفاده از روی غیر آلی باعث آلودگی محیطی می‌شود که به خاطر پایین بودن ارزش زیست فراهمی آنها می‌باشد. در نتیجه در تغذیه طیور به جای روی غیر آلی، از روی آلی استفاده می‌شود که ارزش زیست فراهمی بالایی دارد. استفاده از لاکتات روی به عنوان یک منبع روی آلی، باعث بهبود مورفولوژی روده باریک می شود (باعث افزایش طول پرزهای روده و عمق کریپت های روده می شود).